- Ścisz to! - Po głosie rozpoznałam, że to mój tato. No tak, mogłam się tego spodziewać. Jak zwykle ma z tym problem... Nie rozumie tego, ze RAP jest dla mnie całym życiem i na pewno nigdy z niego nie zrezygnuję.
- Mogłabyś to wyłączyć?! Gdyby to jeszcze byłą jakaś normalna muzyka to rozumiem, ale to jakieś zwykłe dziadostwo! - Mój ojczulek wparował do mojego pokoju i jak zwykle wyrażał swoją opinię.
- Jak skończę to ściszę! - Odpowiedziałam.
- Co ty niby znowu masz kończyć?
Tego już nie wytrzymałam. Codziennie widzi co robię i dalej tego nie wie...
W tej chwili się wam przedstawię. Mam na imię Nadia. Mam 16 lat i piszę swoje teksty. Od jakiegoś czasu również je nagrywam. Kocham to i nie skończę z tym z powodu ojca , który nie cierpi rapu. Trudno... Sama dobrze sobie radzę. Mam przyjaciółkę Nikole. Ona także ma 16 lat. I przyjaciela Mateusza, on z kolei ma 18 lat. Chodzimy to tej samej klasy i obie mamy problem z tymi samymi przedmiotami.
- Nadia, posłuchaj wiesz dobrze, że tego nienawidzę, ale jakoś wytrzymuję. Kocham cię i chcę dla ciebie jak najlepiej. Mama pewnie byłaby z ciebie dumna. Ja też jestem. Na swój własny sposób.
- Wyjdź! - krzyknęłam.
Znowu mi o niej przypomniał... W oczach miałam łzy.
- Tęsknię Mamo... - powiedziałam do zdjęcia z rodzicielką, które stało na biurku.
- Tęsknię... - rozpłakałam się jak małe dziecko.
Moja Mama zginęła w wypadku 1,5 roku temu. Bardzo mi Jej brakuje. Często płaczę i z Nią " rozmawiam ". Tak wiem, jest to głupie, ale czasami wydaje mi się, że tylko Ona mnie rozumie, mimo, że Jej ze mną nie ma. Czasami nie mam już sił... Ale daję radę. Bo muszę...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Siema! Tak wygląda pierwszy rozdział. :) Mam nadzieję, ze się podoba? Wiem, że nudnoo, ale dopiero zaczynam. W następnych rozdziałam akcja się rozkręci! :DKomentujcie! to strasznie motywuje. ;)
